Stuur een bericht via het contactformulier als je informatie wilt over de ruim 9000 km die ik heb gelopen op verschillende camino's in Nederland, België, Frankrijk, Spanje en Portugal. Je kunt ook via het contactformulier toegang vragen tot mijn Polarsteps reisbeschrijvingen en dergelijke. 

Dit onderdeel van de site is in aanbouw. 

​​Binnenkort volgen uitgebreide aanvullingen met veel interessante informatie voor de langeafstandsloper.

Send a message via the contact form if you want information about the more than 9000 km that I walked on various caminos in the Netherlands, Belgium, France, Spain and Portugal. You can also ask for access to my Polarsteps travel descriptions and such via the contact form. 


This part of the site is under construction. Extensive additions with lots of interesting information for the long-distance runner will follow soon

In mijn rugzak zit alles voor een veilige en comfortabele wandeling in alle weersomstandigheden en weegt maximaal 4 of 5 kg. (of 6.5 kg. met tent etc.). Mijn devies is: licht, lichter, lichtst ofwel thuislaten, thuislaten, thuislaten. Ik neem geen zaken mee ‘voor de zekerheid als….’ en vertrouw er op, dat mocht ik onderweg iets te kort komen, de Camino er in voorziet. Hoe meer vertrouwen, hoe lichter, maar niet ten koste van alles. Gebruik je gezonde verstand en een (keuken-)weegschaal. Lopend op vlakke wegen zal een kilo meer of minder niet veel uitmaken, in de bergen echter des te meer. 
Laat alles wat je uit het hier en nu weghoudt thuis: oortjes, e-readers, boeken enz. Maak niet alleen je rugzak zo licht mogelijk, maar ook je gedachten en oordelen. Geef het universum een kans tot je door te dringen en in je behoeften te voorzien.

My backpack contains everything for a safe and comfortable walk in all weather conditions and weighs a maximum of 4 or 5 kg. (or 6,5 kg. with tent etc). My motto is: light, lighter, lightest or leave at home, leave at home, leave at home. I don't take things with me 'just in case...' and trust that if I run out of something along the way, the Camino will provide it. The more trust, the lighter, but not at all costs. Use your common sense and a (kitchen) scale. Walking on flat roads, a kilo more or less won't make much difference, but in the mountains it will make all the difference.
Leave everything that keeps you out of the here and now at home: earphones, e-readers, books, etc. Lighten not only your backpack, but also your thoughts and judgments. Give the universe a chance to get through to you and provide for your needs.

Van Saint Jean Pied de Port naar Santiago de Compostela

Ik liep van St. Jean Pied de Port vanaf 7 september 2024 en kwam op 5 oktober in Santiago de Compostela aan:  de Camino Francés. Het witte konijn ging mee als symbool voor ‘een uitnodiging om uit het gewone leven te stappen en een buitengewone reis te gaan maken’.  

Achthonderd kilometer zwoegen, zweten en zweven over de drukst belopen Camino in de op één na drukste maand, en nergens, maar dan ook nergens gereserveerd. De Camino provides, nietwaar? Sommigen zeiden dat ik in ieder geval in Saint Jean Pied de Port moest reserveren en in Roncevalles en zeker in Santiago of in ieder geval dat ik een luchtbed moest meenemen voor het geval ik in een brandweerkazerne op de grond zou moeten slapen. Overal vond ik een bed, zonder ook maar één kilometer te veel te hebben gelopen en nooit in een hotel. Nooit maakte ik mij er zorgen over. San Tiago heeft alles voor mij gereserveerd.

Laat je niks wijsmaken: er is altijd een bed. Laat de controle los, loop in vrijheid zonder zorgen. Noem het de magie van de Camino, noem het ‘t universum of noem het een wit konijn en vertrouw er op dat ‘de Camino’ of hoe je het ook noemt, voor je zorgt. En dat werkt. In ieder geval bij mij en niet alleen voor een bed op het juiste moment, maar ook voor verrassende momenten zoals echte vriendschappen met andere pelgrims voor vijf minuten of langer op de Calle de Esperanza.

From Saint Jean Pied de Port to Santiago de Compostela
I walked from St. Jean Pied de Port from September 7, 2024 and arrived in Santiago de Compostela on October 5: the Camino Francés. The white rabbit went with me as a symbol of ‘an invitation to step out of ordinary life and embark on an extraordinary journey’.

Eight hundred kilometers of toil, sweat and floating on the busiest Camino in the second busiest month, and nowhere, absolutely nowhere, reserved. The Camino provides, right? Some said that I should at least make a reservation in Saint Jean Pied de Port and in Roncevalles and certainly in Santiago or at least that I should bring an air mattress in case I had to sleep on the floor of a fire station. I found a bed everywhere, without having walked a single kilometer too much and never in a hotel. I never worried about it. San Tiago has made every reservation for me.

Don’t let anyone tell you: there is always a bed. Let go of control, walk in freedom without worries. Call it the magic of the Camino, call it the universe or call it a white rabbit and trust that ‘the Camino’ or whatever you call it, will take care of you. And it works. At least for me and not only for a bed at the right time, but also for surprising moments such as real friendships with other pilgrims for five minutes or more on the Calle de la Esperanza.

 ‘A lo largo del Camino hay un mundo mágico que tu no ves, es el guardián protector que te guiará y aguardara dandote suerte. Buen Camino.    Santiagus’

30 september 2023. Langs de Camino del Norte, lopend op weg naar Santiago, valt mijn blik op een minuscuul tegeltje, ingemetseld in een muur. Ik maak een foto en denk er verder niet aan. Nu, ruim een jaar later, kom ik thuis die foto weer tegen terwijl ik over de mooie dingen van de Camino aan het schrijven ben.

Met hulp van Google Translate wordt de betekenis van de tekst mij duidelijk: 

‘Er is langs de Camino een onzichtbare magische wereld met een beschermende bewaker die je zal begeleiden en die op je wacht om je geluk te geven. Buen Camino.  Santiagus’

Een tegeltjeswijsheid, mij uit het hart gegrepen, over de magie van de Camino, zo maar langs de kant van de weg en wat mij betreft niet alleen van ‘de’ Camino.

Wie is die Santiagus eigenlijk? Hij is niet terug te vinden op het web, zelfs niet in de Biblioteca Nacional de España. Ik heb A.I. aan het werk gezet en die zegt, dat het een pseudonym is voor Santiago López Navarrete, maar ook die vis ik niet op uit het internet. Ik moet er maar naar gissen of hij op sandalen van herberg naar herberg liep met ransel en zelf gekerfde stok of dat hij op een elektrofiets reed, zijn overnachtingen reserveerde, gebruik maakte van taxi’s en bagagetransport. Ik kom er niet achter. 

Jammer, dat ik hem niet kan vinden. Ik had hem graag de hand geschud. 

Gelukkig maar dat zijn onzichtbare wereld met mij mee ging naar huis en niet in Santiago achterbleef. Schrijvend over de magie van de Camino schudt die toetsenbord-tikkend mijn hand.

‘A lo largo del Camino hay un mundo mágico que tu no ves, es el guardián protector que te guiará y aguardara dandote suerte. Buen Camino.    Santiagus’ 

September 30, 2023. Along the Camino del Norte, walking on the way to Santiago, my gaze falls on a tiny tile, built into a wall. I take a photo and think nothing more about it. Now, more than a year later, I come across that photo again at home while I am writing about the beautiful things about the Camino. With the help of Google Translate, the meaning of the text becomes clear to me: 

‘There is an invisible magical world along the Camino with a protective guard who will guide you and who is waiting for you to give you happiness. Buen Camino. Santiagus’

A piece of wisdom, taken from my heart, about the magic of the Camino, just along the side of the road and as far as I am concerned not only of ‘the’ Camino.

Who is this Santiagus actually? He cannot be found on the web, not even in the Biblioteca Nacional de España. I have put A.I. to work and it says that it is a pseudonym for Santiago López Navarrete, but I cannot fish that one out of the internet either. I have to guess whether he walked from inn to inn in sandals with a backpack and a stick he carved himself or whether he rode an electric bike, reserved his overnight stays, used taxis and luggage transport. I cannot figure it out. Too bad I can't find him. I would have liked to shake his hand. 

Fortunately his invisible world came home with me and didn't stay behind in Santiago. Writing about the magic of the Camino, he shakes my hand, typing on the keyboard. 

Van Valencia naar Santiago via de camino de Levante, de camino Teresiano en de camino Torres.

Het is acht uur ‘s avonds. De dag zit er bijna op. Ik kijk in gedachten terug, bekijk de foto’s, die ik vandaag gemaakt heb en begin te schrijven. Er is genoeg gebeurd en wat ik inmiddels was vergeten komt met die foto’s weer bovendrijven. Het schrijven lijkt vanzelf te gaan. Ik houd me in: er is geen tijd om alles op te schrijven, want er moet ook nog goed geslapen worden voor de volgende dag die vroeg begint om op tijd voor de grootste warmte bij mijn volgende slaapplaats aan te komen.  

Zo eindigde ik alle 43 dagen die ik op de camino de Levante, de camino Teresiano en de camino Torres doorbracht. Te beginnen in Valencia, waar mijn oog viel op een straatnaambordje: Carrer del Miracle. Elke dag een nieuw verhaal van andere wegen, andere steden, dorpen en gehuchten, andere landschappen, andere mensen, andere belevenissen en vooral: andere miracles. 

Hoe moet ik dat samenvatten? Door te zeggen dat het een 1400 km. lange weg is, waar je, tot waar de camino Torres bij Ponte de Lima aansluit op de Camino Portugués, zelden een pelgrim ontmoet, in mijn geval slechts één andere? Of door alle verschillende landschappen op te sommen, van diverse soorten boomgaarden, eindeloze graanvelden en stinkende industrieterreinen tot de golvende Meseta of door te vertellen, dat ik een keer of vijf door de politie aan een slaapplaats ben geholpen, twee keer in een ruimte van een arena voor het stierenvechten werd gehuisvest, twee keer een verwaarloosde albergue als donativo in natura heb uitgemest, een stuk of vier teken heb verwijderd, twee handdoekjes heb verloren en één pet? Ik weet het niet, maar dit is wat ik wel weet: op deze lange stille onbekende camino kwam ik het geluk elke dag tegen in de schoonheid van het land, de warmte van de mensen, in de inspiratie van het universum, in mijzelf. 

 Dat niet meer pelgrims dit mooie lange pad bewandelen is mij een raadsel. Echt, je hoeft geen held te zijn, atleet of jonge god. Soms is het zwaar, maar gaandeweg word je sterker en sterker, niet alleen fysiek, maar ook in het vertrouwen, dat ‘Iets’, noem het de Camino, het Universum of sint Jacobus, voor je zorgt, want je begeeft je op een Carrer del Miracle.

From Valencia to Santiago de Compostela via camino de Levante, camino Teresiano and camino Torres. 
It is eight o'clock in the evening. The day is almost over. I look back in my thoughts, look at the photos I took today and start writing. A lot has happened and what I had forgotten in the meantime comes to the surface with those photos. The writing seems to go by itself. I hold myself back: there is no time to write everything down, because I also have to sleep well for the next day that starts early in order to arrive at my next sleeping place in time before the greatest heat. 
That is how I ended all 43 days that I spent on the Camino de Levante, the Camino Teresiano and the Camino Torres. Starting in Valencia, where my eye fell on a street sign: Carrer del Miracle. Every day a new story of other roads, other cities, villages and hamlets, other landscapes, other people, other experiences and above all: other miracles. 
How can I summarize that? By saying that it is a 1400 km. long road, where, up to where the Camino Torres joins the Camino Portugués at Ponte de Lima, you rarely meet a pilgrim, in my case only one other? Or by listing all the different landscapes, from various types of orchards, endless cornfields and stinking industrial estates to the undulating Meseta or by telling me that I was helped to sleep by the police five times, was housed twice in a room of a bullfighting arena, twice cleaned out a neglected albergue as a donativo in natura, removed four ticks, lost two towels and one cap? I don't know, but this is what I do know: on this long silent unknown Camino I happiness every day in the beauty of the land, the warmth of the people, in the inspiration of the universe, in myself. 
That there are not more pilgrims walking this beautiful long path is a mystery to me. Really, you don't have to be a hero, athlete or young god. Sometimes it is hard, but as you go along you become stronger and stronger, not only physically, but also in the trust that ‘Something’, call it the Camino, the Universe or Saint James, is taking care of you, because you are on a Carrer del Miracle.